"dobre rady" rozdają...komu, komu?

Dobre rady, o jak my wszyscy lubimy "dobre rady", te w cudzysłowie oczywiście. To właśnie one są rozdawane na prawo i lewo, wciskane niezależnie od tego czy obdarowywany jest zainteresowany nimi, czy też nie, zawsze opakowane "życzliwością" (i znów ten nieszczęsny cudzysłów). Każda mama (bo na tym się skupię) może sypnąć z rękawa całą garść "dobrych rad", które dostała od koleżanki, sąsiadki, pani w sklepie, na spacerze i w poczekalni u lekarza. Bo wszyscy się znają najlepiej, w rodzinie przecież już taki przypadek był, a to że nasze dziecko jest identyczne, to już pewne. Chciałabym napisać, że wcale się nie przejmuję, że spływa to po mnie jak po kaczce, no ale prawda jest taka, że czasem krew mnie zalewa i łatwo można mnie sprowokować. Najpewniej dlatego, że ja nikomu nie wciskam mojego sposobu na wychowanie. Sama wiem, jak to irytuje. Jasne, że jak ktoś się zapyta, to powiem jak to u nas było, a nawet jak było z moim siostrzeńcem na ten przykład, ale z zastrzeżeniem, że przecież nie u każdego się sprawdza. Ja też pytam, a potem przekładam na naszą rzeczywistość i czasem działa, a czasem nie. Wiadomo. Zmierzając do meritum sprawy ostatnio miałam tą niebywałą przyjemność dostać kolejną "dobrą radę" i tak mi to krew wzburzyło, że przyjrzałam się sprawie. Otóż zebrałam sobie parę takich "kwiatków".

Czasem Ben chodzi na paluszkach. W związku z tym z wyrzutem usłyszałam, że moje zaniedbanie w sprawie jego stópek skończy się w najlepszym wypadku rechabilitacją. Powinnam natychmiast zakładać mu paputki w domu i pilnować żeby więcej tego nie robił. Kiedy śmiałam powiedzieć, że najzdrowsze dla dziecka jest chodzenie na boso, ewentualnie w skarpetkach oberwało mi się, że kiedyś wszystkie dzieci nosiły papcie i było dobrze. Poinformowałam zatem że jesteśmy pod stałą kontrolą ortopedy (zaczęło się kiedy Ben "strzelał" kolankami, okazało się że to nic, ale chodzimy na kontrole) i lekarz niczego nie zauważyła. W odpowiedzi usłyszałam, że pewnie przeoczyła, a ja zaniedbuję sprawę. W akcie desperacji przeczytałam zatem na głos znaleziony w sieci artykuł medyczny, który mówi że to całkowicie normalne i zazwyczaj zanika około 2,5 roku życia (Ben niedługo skończy dwa latka) i dziecko robi to, bo pomaga maluchowi zachować równowagę, a także próbuje różnych rzeczy. Jasne, że to tylko internet, ale na Boga, nie pytam o poradę przysłowiowej Pani Krysi spod piątki, jeśli różne źródła podają to samo, myśli się logicznie, ufa swojemu lekarzowi, to chyba nie moża zrobić więcej. Wrrrrr...

Pomijam już namiętne nakłanianie do podawania mu słodyczy, bo pisałam o tym niedawno w poście "przecież dziecko musi miec troche słodkiego... Ja tego nie kupuję."

Usłyszałam też, że powinien pić herbatki, bo woda tylko przez niego przelatuje i co takiego woda zresztą mu daje (bo herbata to pewnie zostaje w organiźmie na zawsze, taaa). Dla jasności podaję mu też niesłodzone, naturalne soki, a do herbaty (nie słodzonej!) nic nie mam, tyle że on jej nie lubi. No ale "jak to tak, przecież Maciuś, Franuś, czy Julek lubi, to jak on może nie lubić?"(Przepraszam za użycie akurat takich imion w tym kontekście, wybrane przypadkowo).

To, że jest taki "drobniutki" i uwaga "ma chudą pupkę", słyszę od początku (choć ostatnio nieco prztył i przyznaję, że zostało to odnotowane). Nie będę się jednak rozpisywać, bo dobrze temat (z drugiego punktu widzenia) ujęła Zuzia w poście "czy niemowle musi mieć rozmiar XS?"

To, że nadal nie je cieżkich smażonych potraw (czyt. dlaczego nie je tego co wszyscy? No jak żyć?), jest wielkim zdziwieniem, bo przecież taki duży, a ja mu wciąż nie solę. Przyprawiam za to ziołami i sądzę, że nie wyrządzam mu krzywdy. W każdym razie nie narzeka.

Kwiatków jest oczywiście więcej, nie sposób też każdej "dobrej rady" zapamiętać, choć staram się staram, bo naturalnie każdą wcielam w życie, wszak co ja tam się znam, no i nie będę tu dziecka po swojemu wychowywać przecież :).

A jakie Wy macie "dobre rady" w zbiorach? Podzielcie się :)





Judyta.